Blog

Esta bitácora e tantas outras da Rede enchen páxinas sobre as experiencias que se atesouran no Camiño: o contacto coa natureza; vivir días e días en diferentes climas, paisaxes e sabores; a satisfacción de cumprir cun obxectivo a pesar das penalidades e, sobre todo, a sensación de pertencer a unha comunidade que se prologan no espazo e o tempo: un disólvese no ser peregrino e ese cambio de rol queda instalado máis aló do Obradoiro, do Botafumeiro ou de Fisterra e Muxía. Sábese cando se empeza a peregrinar pero en que momento queda atrás o peregrino que fomos? Parece unha cuestión superficial pero non son poucos os que falan do post-Camiño blues así que cabe a pregunta: Como queda o noso ánimo despois de facer o Camiño de Santiago?

A sensación de baixón que din experimentar algúns peregrinos despois de completar o seu camiño podería explicarse polos mesmos motivos que calquera persoa sente un pouco de balón anímico cando se acaban as súas vacacións e ten que regresar á rutina, aínda que quizais existan motivos un pouco máis intensos para que o sentimento de desarraigamento sexa máis intenso despois de facer o camiño: a idea de alcanzar unha meta, de chegar á seguinte etapa e descubrir alí un novo lugar, de ser parte dunha comunidade nova e de estar integrado nun novo ser e a perspectiva aberta de que se poden coñecer novas persoas a diario ten unha contrapartida severa cando se completa a peregrinación. 

A razón sofre cando se decata de que non hai nada que facer máis aló da rutina, ningún sitio ao que ir, que se está fóra da comunidade á que se pertenceu e que xa non é tan fácil coñecer a xente nova.

Este sentimento sen carga non ten por que ser demasiado intenso pero se é o suficientemente común como para ser un tema habitual nos foros dedicados ao Camiño de Santiago. Mesmo escritores especializados na ruta xacobea paráronse a analizar este fenómeno e a tentar explicalo. 

Está o caso de Sue Kenney, autora canadense e peregrina vocacional que fai máis de dez anos comezou a organizar uns pequenos encontros para peregrinos estranxeiros en Santiago de Compostela para pór en común as emocións e sentimentos que se apiñaban despois de moitas xornadas de esforzo, coa mente ocupada nun obxectivo que era compartido pola maioría de persoas que se cruzaban ao longo do día. 

A sensación sen carga aínda non era tan avasaladora porque Santiago, a meta, aínda está presente pero aos poucos, os peregrinos dábanse conta de que deixaran atrás unha experiencia que transcende os días ou as semanas que pensaban dedicar a completar o Camiño de Santiago. A idea de que a ruta xacobea instalábase neles era máis forte a medida que pasaban as horas en Compostela e aumentaría en canto puxesen rumbo ás súas casas.

Aínda que non se trata de establecer categorías médicas a uns fenómenos psicolóxico que pode explicarse como desarraigamento, os testemuños que foi acumulando Sue Kenney deixaban ao descuberto a idea de que o Camiño de Santiago vai máis aló da mera ruta de paseo ou das aspiracións espirituais a priori. É unha experiencia que cambia o ánimo e que esa mudanza é palpable case inmediatamente.

O espazo Afterway do Fórum Fairway tamén dedicará tempo para discutir sobre este pequeno baixón post-Camiño pero queremos ler as vosas opinións.

Existe o Compostela blues?